خبر طلایی:سازمان میراث فرهنگی ،صنایع دستی و گردشگری مازندران در دولتهای مختلف همواره حیات خلوت روسای جمهور برای تغییرات و جابجایی های بی دغدغه بوده است.
سازمانی که در سالیان پس از ادغام، فرازو نشیب های بسیاری داشته است و در همه ی این سالها با حرکت لاک پشت وار خود نتوانسته به خرگوش پرشتاب صنعت گردشگری در دنیای امروز برسد.
انچه  در دوره های پیشین بر سر این سازمان امد ،مثنوی هفتاد منی است که واکاوی و بررسی ان در این مجال نمی گنجد.
انچه مسلم است، نگاه و رویکرد دکتر حسن روحانی به دیپلماسی خارجی و تغییر نگاه جهانی به ایران پس از برجام،موجب شد تا صنعت گردشگری در کشور علایم حیاتی خود را بازیابد و زمزمه سفر به ایران در آنسوی مرزها،قوت بگیرد.
هنوز میهمان زیادی نداریم و با سند چشم انداز فاصله بسیاری داریم، اما چراغ گردشگری در ایران روشن شده و می توان به اینده امید داشت.
حالا همه ی مسولان از گردشگری سخن می گویند و توجه شان به سازمانی که تا دیروز تنها یک حیات خلوت بود جلب شده است.
گردشگری مطالبه ای است که حتی مجلس دلش می خواهد با تشکیل وزراتخانه ،ان را رصد و نظارت کند .
حتی نسخه ای که برای رفع محرومیت استانهایی نظیر سیستان و بلوچستان پیچیده می شود،رونق گردشگری است.

زهرا احمدپور انتخابی بود که روحانی از ان نمره قبولی نمی گیرد.
مدیری فاقد برنامه که شناختی علمی و خلاقانه از این عرصه نداشت و نتوانست رضایت فعالان گردشگری را فراهم کند.
رییس جمهور هم پس از مدتی پی برد که انتخاب درستی نداشته است و این سازمان با رویکرد کنونی نمی تواند تحولات جدی و محسوسی را رقم زند.
پس از برگزاری انتخابات و اغاز فعالیت رسمی دولت جدید،روحانی به سراغ علی اصغر مونسان رفت تا از تجربه وی در منطقه ازاد کیش برای این سازمان بهره گیرد.
قضاوت درباره عملکرد مونسان و تیم مدیریتی وی را باید در چند ماه اینده مورد تحلیل قرار داد.بی تردید
یکی از ملاک های ارزیابی وی، بکارگیری مدیرانی است که قرار است در استانها مجری سیاستهای این سازمان باشند.
در سطوح استانی سازمان میراث فرهنگی که معادلات گردشگری کشور را تعیین می کنند،باید از مدیرانی بهره برد که از این عرصه شناخت علمی و درستی دارند و با تجربه و تعامل زمینه مشارکت هرچه بیشتر فعالان گردشگری وومردم را فراهم می کنند.
این روزها خبر می رسد که استاندار مازندران که روزهای پایانی فعالیت خود را سپری می کند و در لیست انتخابی هیچ یک از گروهای سیاسی ،حزبی ،مجمع نمایندگان و بزرگان و شخصیت های این استان برای معرفی به رییس جمهور قرار ندارد،پس از پنج سال بی توجهی به صنعت گردشگری به ناگاه متحول شده و به رایزنی برای ایجاد تغییر در اداره کل میراث فرهنگی مازندران پرداخته است.
مجموعه ای که در دوران فعالیت وی بار سنگین این مسولیت را به تنهایی بر دوش کشید و برای تضعیف نشدن دولت حرفی نزد.
استانداری که پایش را به موزه ها و اماکن تاریخی نگذاشت و به اندازه حوضچه های پرورش ماهی هم برای میراث فرهنگی مازندران احترام و منزلت قایل نشد.
این که در این موقعیت لرزان و روزهای واپسین فعالیت ،فیل استاندار مازندران به یاد میراث فرهنگی مازندران افتاده است،موضوعی است که بیش از همه درایت و تدبیر مونسان را طلب می کند که در وادی رایزنی های سیاسی استاندار مازندران گرفتار نشود.

مازندران استانی است که در معادلات گردشگری کشور نقش مهمی ایفا می کند و در ردیف استانهای نخست پذیرای گردشگران قرار دارد.
استانی که در روزهای پایانی هفته جمعیت ان افزایش قابل ملاحظه ای می یابد و مقصد نخست بسیاری از مردم کشور به ویژه پایتخت نشینان است.

هرگونه تصمیم شتاب زده برای صنعت گردشگری مازندران که در سالهای اخیر تنها در سایه مدیریت دلاور بزرگ نیا و همراهی فعالان گردشگری به این رشد رسیده ،برای اینده این استان شمالی وگردشگرپذیر تبعات جبران ناپذیری خواهد داشت.
انچه فعالان گردشگری و مردم این استان که اقتصادشان برپایه این صنعت بنا نهاده شده از مونسان انتظار دارند ،وقت گذاشتن برای شناخت کافی و کارشناسانه از شرایط موجود و رسیدن به شرایط مطلوب است.
تشکل های مردمی میراث فرهنگی،صنایع دستی و گردشگری که طعم بی توجهی استاندار مازندران و هرگونه حمایت مالی استانداری را چشیده اند،از زمزمه های شنیده شده پیرامون رایزنی استاندار،نگرانند.
تدبیر و تجربه مونسان می تواند پایانی باشد بر این نگرانی.