🔴 خبر طلایی: دکتر ظریف، وزیر محترم امورخارجه، در کورانِ مذاکرات سختِ برجامی و در دو،سه روز پایانی که طرف‌های مذاکره، بویژه ایالات‌متحده، به دنبال امتیازگیری و فشار و تحمیل‌های بیشتر بودند، توئیتی منتشر کرد با این مضمون:
📌 “شما نمی‌توانید وسطِ مسابقه، اسب‌تان را عوض کنید.”
👈 و با یک ضرب‌المثل به حریفِ بدقِلق و پُرتوقّع فهماند که دیگر نمی‌تواند زیرِ میز بزند و بازی را به هم بریزد.
❓اگر استفادۀ یک دیپلمات از “ضرب‌المثل”، کاربردِ ادبیات نیست، پس چیست؟
🔴 آورده‌اند هارون‌الرشید در خواب دید که دندان‌هایش ریخته است.صبحگاه مُعبِّر آوردند تا برایش تعبیر کند. خواب‌گزار گفت:
📌”تعبیر این است که همۀ خویشاوندان سلطان، پیش از شما از دنیا می‌روند و می‌میرند.”
👈 هارون‌الرشید گفت آن موقع تک و تنها بدون خویشاوندان زندگی به چه درد من می‌خورد؟! خشمناک شد و دستور داد آن خواب‌گزار را صدضربه شلّاق بزنند.
خواب‌گزار دوم را فراخواند و او اینگونه گفت:
📌”عمر سلطان دراز باد. تعبیر این است که عمر پادشاه از عمر همۀ نزدیکان ایشان درازتر خواهد بود.”
هارون‌الرشید گفت صدسکّه به او پاداش بدهید.
👈 خواب‌گزار دوم، فرق سخنرانی و سخندانی را می‌دانست و مقامِ کلمه را می‌شناخت.
❓اگر انتخابِ سنجیده و انتقالِ مفهوم با واژگان گزیده، کاربردِ ادبیات نیست، پس چیست؟
🔴 دکتر روحانی، رئیس‌جمهور در سال۹۲، نام دولت خود را “تدبیر و امید” گذاشت و هیچ بعید نیست ایشان به این بیتِ حافظ التفات داشته است:
📌”رِندِ عالم‌سوز را با مصلحت‌بینی چه کار؟/کار مُلک است آن که تدبیر و تأمُّل بایدش”.
👈 رئیس‌جمهور قرار است کار مُلک(سیاست و کشورداری) را به دست گیرد. کیست که تایید نکند واژۀ “تدبیر” در نام و شعار و قولِ یک دولت، آن‌هم از پسِ ۸سال بی‌تدبیریِ ویرانگر، در اقبال عمومی اثرگذار بوده است؟! چنانکه در دورِ دوّم هم، همچنان تاییدی ۲۴میلیونی اتفاق می‌افتد.
❓اگر انتخابِ هوشمندانۀ واژه برای نام و شعارِ دولت، کاربردِ ادبیات نیست، پس چیست؟
🔴🔴🔴
👈 تصور سنتی عامۀ مردم از “شاعر”، فردی است با گیس و محاسن بلند. همچنان عموم مردم، شاعری را “شغل” نمی‌دانند؛ چنانکه “برنارد شاو”، ادیبِ ایرلندی‌تبار بریتانیایی می‌گوید نتوانستم به همسرم بفهمانم وقتی کنار پنجره ایستاده‌ام و دستم را زیرِ چانه‌ام زده‌ام و به افق خیره شده‌ام و دارم “فکر” می‌کنم، دارم “کار” می‌کنم.
👈 هنوز هم عموم مردم جامعه، وقتی با لفظ “شعر” مواجه می‌‌شوند، عشق و عاشقی به ذهنشان می‌آید و اساسا ادبیات را امری سوای امور اجتماعی می‌بینند و می‌پندارند.
🔴🔴🔴
👈 استاد بلندمرتبه‌ای داشتیم در دورۀ کارشناسی که به ما یاد داد “ادبیات، عین زندگی است” و می‌گفت اگر مردم ایران، همین غزلیات حافظ را(حدوداً پانصد غزل است) بفهمند و به کار ببندند، سعادتمندترین مردم جهان خواهند بود.
✅ تعمّداً حافظ را مثال می‌زد که هم دیوان جمع‌وجوری دارد و هم آشناترین شاعر برای مردم است و هم دیوانش در تمام خانه‌ها هست و هم شاعری است که بیشترین و منظم‌ترین مراجعۀ مردمی به او می‌شود؛ از فال‌فروشی سرِ چهارراه‌ها بگیرید تا هر سال شبِ یلدا.
✅ حالا ببینید اگر مولانا و سعدی را هم به این فهمیدن و به‌کاربستن، اضافه کنیم چه می‌شود روزگار و زندگی‌مان!
✅ ❤️ از دل‌بردن و دل‌باختن بگیرید تا کسب و کار و حتی حمّام‌رفتن، امری و شأنی از امور و شئون اجتماعی و تعاملات روزمرۀ زندگی نیست که درسِ آن در متون ادبی‌مان نباشد. خاصه اینکه این متون، برگرفته و برخاسته و متأثر و تفسیرشده از متن کتاب مقدس قرآن است.
🔴🔴🔴
❌📌 روز شعر و ادب فارسی امسال هم مثل هر سال می‌آید و می‌رود و ما هر سال، بیشتر از آنکه در مفاهیم کاربردی و اجتماعی ادبیاتِ غَنی خود غور کنیم و در زندگی و ارتباطات اجتماعی به کار بندیم، در ایموجی‌های آپديت‌شدۀ تلگرام و اینستاگرام، شیرجه می‌رویم تا شِکلکِ جدید کشف کنیم و یا با واژه‌های سخیف و جعلی با هم حرف بزنیم.
محمد رضا یزدان پرست/روزنامه نگار و مجری تلویزیون
منبع:خبرآنلاین