خبرطلایی:چندی است، یکم بهمن‌ماه را زادروز حکیم فردوسی خوانده‌اند، این تاریخ خودخوانده از سوی موسسه‌ای در مشهد رقم خورده که باید گفت در هیچ جای شاهنامه فردوسی، بدان اشاره‌ای نشده است!
اکنون زادروز فردوسی پس از هزار سال چگونه کاویده شده است؟
هیچ کتاب تاریخی ویا میراث مکتوبی تا کنون به زادروز فردوسی اشاره‌ای نداشته‌اند حتی کتاب‌هایی که به دروغ تاریخی یاری خواستن فردوسی بزرگ از محمود غزنوی اشاره‌هایی داشته‌اند.
مشخص است، چنین دروغ‌های تاریخی به دستور فرمانروایان آن روزگار، نگارش‌ می‌یافته است. سفارش سرایش دانشنامه شاهنامه از سوی فردوسی با یاری فرمانروایان توس – تابران به همین راحتی به سلطان محمود نسبت داده می‌شد.
با وجودی که در هنگام سرایش نخستین داستان شاهنامه که سرآغاز داستان بیژن و منیژه بوده است و همسر خردورز فردوسی در دوران بارداری دخترشان بوده است، محمود غزنوی خردسالی بیش نبوده است!
اما راه‌اندازی خیزش برای برگزاری رویداد زادروز فردوسی، چه سودی می‌تواند داشته باشد؟!
حال آن‌که مفاخر بزرگ ایران به تاریخ‌نگاری میراث مکتوب خود بیشتر توجه داشته‌اند تا آن اثر از دستبرد دیگران در امان بماند و توجهی به نگارش زادروز خود نداشته‌اند؛
دلیل این مهم آن است که اثرهای خود را از هر گونه دستبرد فرهنگی پاس می‌داشتند و از به نام خود کردن میراث مکتوب به نام دیگران در جای‌ها و زمان‌های دیگر جلوگیری می‌شده است.
در زمینه نگارش شاهنامه فردوسی هم فردوسی در دو بیت پایانی کتاب سترگ خود تاریخ‌نگاری دقیقی با بهره‌گیری از فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی داشته است؛ چه آن‌که هم از گاه‌شمار باستانی و هم از گاه‌شمار اسلامی بهره گرفته است.
حکیم فردوسی توسی در دو بیت پایانی شاهنامه سروده است:

سرآمد کنون قصه یزدگرد
به ماه سپندارمذ روز ارد
ز هجرت شده پنج هشتاد بار
که پیوستم این نامه نامدار

حکیم توس پایان داستان‌های راستان شاهنامه را داستان پیروزی مسلمانان بر یزدگرد ساسانی برگزیده است؛ سپس با بهره‌گیری از گاه‌شمار باستانی که ماه‌های دوازده‌گانه شامل ٣۰ روز داشته و هر روز در این ۱۲ ماه، نامی اختصاصی هم داشته است؛
بدین روی فردوسی، پایان سرایش شاهنامه را در روز ارد (٢۵ ام) از ماه سپندارمذ (اسفندماه) می‌نگارد، پس از آن استاد سخن از گاه‌شمار اسلامی بهره برده تا پایبندی خود را به تمدن ایرانی اسلامی نشان دهد؛
اگر ۵ را در ۸۰ ضرب کنیم، ۴۰۰ سال پس از هجرت پیامبر ارجمند اسلام را نشان می‌دهد؛ پایان سرایش شاهنامه فردوسی سال ۴۰۰ هجری مهی (هجری قمری) است که برابری آن سال ٣٨٨ هجری خورشیدی خواهد بود.
فردوسی به پیوستن (سرودن) نامورنامه که شاید دانشنامه‌ای باشد که در نزد ایرانیان به گونه کتبی و شفاهی نسل به نسل به یادگار مانده بود، اشاره می‌کند.

بنیاد فردوسی افتخار دارد، سال‌روز هزاره شاهنامه فردوسی را به گاه‌شمار خورشیدی در ٢۵ اسفند ۱٣٨٨ به نام ایران در یونسکو به ثبت جهانی برساند که در فهرست رویدادهای فرهنگی، هنری و علمی سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی ملل متحد در سال‌های ٢۰۱۱ – ٢۰۱۰ به گونه جهانی به ثبت رسمی رسانده و آن را ماندگار کرده است.
یادداشت: مهندس یاسر موحدفرد
(دبیرکل و رییس بنیاد فردوسی)
بخش نخست- ۲۵ اسفند پایان سرایش شاهنامه