کرونا یادمان آورد که طی سالیان دراز ، منیت انسانها، مرزها و فرهنگ‌های مختلفی را ساخته است و او را به سوی خود برتربینی کاذب سوق داده است.

شاید کسی گمان نمی کرد که انسان قرن بیست و یکم که تمام هم و غم خود را متوجه پیشرفت های علمی شگرف کرده و به فکر دسترسی به سیارات و کرات دیگر است و تور سفر به کره ماه و مریخ را در سر می پروراند و حتی به فکر ایجاد سکونتگاه در سایر سیارات است تا مازاد جمعیت زمین را به آن منتقل کند و همچنین درصدد ساخت انسان مصنوعی و غیر بیولوژیکی است، چنین گرفتار و درمانده شود.

واقعیت این است که انسان آنقدر مغرور شده بود که خود را و آفریدگار خود را فراموش کرده بود و به جای خداگونه شدن، ادعای خدایی می کرد. شعر استاد سخن سعدی که فرموده بود: رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند؛ تعبیری دیگر گونه یافته بود و با ساخت ابزارهایی که قابلیت های خلقت به او اجازه می‌دهد، مدعی خلق بود تا اختراع و اکتشاف و در چنین شرایطی حتما نیازمند یک تلنگر بود؛ تلنگری که خداوند به وسیله همین طبیعت ابزار شده در دست بشر به انسان داده شد. با موجودی بسیار ریز و نادیدنی تا یادآوری کند که خلقت مالکی دارد فراتر از انسان که همه موجودات هستی مخلوق او هستند و هر آنچه در خلقت هست، محترم است و باید به قوانین هستی احترام گذاشت.
کرونا به ما آموخت که انسان در مقابل عظمت هستی و آفرینش خداوندی باید درس های زیادی را بیاموزد ودرتمام این مراحل، نگاه به خالق را فراموش نکند که اگر عنایت و لطف خداوندی لحظه‌ای از هستی برداشته شود، انسان با تمام کبر و نخوت خود درمانده ای بیش نیست و لذا باید پیوسته دعا کنیم که خداوند ما را آن ده که آن به.
حال آنکه تمامی انسان ها سرنوشت مشترکی دارند و زندگی آنها با توجه به توسعه ارتباطات بین‌المللی به همدیگر گره خورده است، لذا وقتی انسان قدرتمند خواهد شد که من خود را فراموش کند و به مای انسانی برسد. دیگری را از خود بداند حیات خود را به سلامت دیگری وابسته؛ دردهای مشترکی هستند که مداوای آنها نیازمند تلاش همه انسانهاست.
ما فهمیدیم که برخلاف تصوررایج، پیشرفت های کنونی، تنها تامین کننده امنیت نیست. تهدید فقط آنچه می پنداریم نیست، بلکه، آنچه امنیت جمعی انسان ها را تهدید می کند، می تواند چیزهای دیگری باشد؛ همچون ویروس کرونا و آلودگی های زیست محیطی و … باشد، لذا انسان امروز باید به جای اندیشیدن به سلطه و قدرت غلبه، بایستی به فکر خود انسانی و موجودیت نسل بشر باشد و با درک این مهم که با همه انسان‌های دیگر سرنوشت مشترک دارد، به امنیت و آبادانی همه انسان ها فکر کند.
و اما باید گفت که همان طور که حضرت حافظ گفته است:
خوش بود گر محک تجربه آید به میان تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
ما فهمیدیم که زمین به ما نیاز ندارد و این ما هستیم که جان و سلامتی مان وابسته به سلامت زمین است، لذا دست از تخریب طبیعت برداریم و به قوانین هستی که غالباً توسط پیامبران الهی برای بشر تشریع شده است، احترام بگذاریم، چرا که شاهد آن هستیم که زمین بدون نیاز به انسان و بدون حضور او به سرعت در حال بازسازی خود است.
قرنطینه به ما یادآور شد که می‌توان سبک و روش بسیاری از رفتار‌ها را تغییر داد و زندگی بدون دیگران زیبایی خود را از دست می‌دهد، لذا داشتن امکانات شخصی و نیازهای اولیه همچون خوراک و پوشاک، به تنهایی نمی‌تواند احساس خوشبختی ما را به وجود بیاورد، بنابراین فهمیدیم که به همه رهگذران خیابان ها در همه جای جهان به دیده احترام و محبت آمیز نگاه کنیم و خود را با دیگران معنا کنیم و درس های دیگری که انسان اندیشمند باید بیاموزد و به عبارت دیگر: چشم ها را باید شست؛ جور دیگر باید دید.
بحران ویروس کرونا به طرز اجتناب ناپذیری شیوه مسلط مصرف و رابطه انسان با زمان را تغییر خواهد داد. تجربه قرنطینه بازیابی زمان را میسر ساخته است، یعنی زمان را از بند معیارهای رایج کار، تولید و مصرف سرمایه جهانی نجات داده و به میلیاردها انسان فرصت خلوت کردن با خویشتن خویش، مأنوس شدن با عشق، دوستی، همبستگی، شعر و زندگی را داده است. قرنطینه شدن از “شیوۀ رایج زندگی ما سم زدایی خواهد کرد و به ما خواهد فهماند که زندگی کردن شکوفایی “من” در میان “ما”ی متکثر است.”

کرونا به بازیابی زمان، عشق، دوستی و همبستگی کمک خواهد کرد
برای مقابله با ویروس کرونا، “همبستگی ملی” ضروری است اما، این همبستگی ملی نباید خودخواهانه باشد .پیش از شیوع کرونا، همۀ انسان های ساکن زمین از نابودی تدریجی محیط زیست و نابرابری های ناشی از اقتصاد بی انتظام و آشوب زده رنج می بردند.
همبستگی بین المللی هم اکنون به یاری پزشکان و پژوهشگران آغاز شده است و باید امیدوار بود که خودآگاهی جهانی این همبستگی را به دیگر ابعاد و پهنه های زندگی مشترک انسان ها تعمیم دهد.
ویروس کرونا،قویاً به ما می گوید که کل بشریت باید مسیر تازه ای را جستجو کند” و طرحی تازه در افکند.
باید از فرصت بحران ویروس کرونا بهره گرفت و کلیه اشکال همبستگی های سنتی را که در نتیجه جهانی شدن از بین رفته اند از نو احیاء کرد.
کرونا و فاصله اجتماعی؛ با عشق و محبت این فاصله‌ها را پر کنیم
امروزه از میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا خواسته شده تا «فاصله اجتماعی» را رعایت کنند و به این ترتیب از انتشار ویروس کرونا جلوگیری کنند. به کودکان و خانواده‌ها گفته می‌شود که در خانه بمانند، به همه توصیه می‌شود که با هم دست ندهند، غذای‌شان را با هم تقسیم نکنند و حتی نزدیک هم نشوند.
به نظر کار بسیار سختی است. طبیعی است که بخواهیم عشق خود را با در آغوش کشیدن دیگران نشان دهیم یا در جامعه شانه به شانه هم بایستیم. ولی یکی از بهترین کارهایی که می‌توانیم در حال حاضر و در میان این همه‌گیری انجام بدهیم تا به دیگران نشان دهیم چقدر برایمان مهم هستند، این است که از هم دور بایستیم. چراکه حتی اگر خودمان جوان و سالم هستیم، می‌توانیم به راحتی ویروس را به دیگران انتقال دهیم و این کار باعث به خطر افتادن جان کسانی که ضعیف‌تر و آسیب‌پذیرتر هستند می‌شود.
بیماری کرونا بسیار مسری است ولی به همان نسبت مهربانی ما انسان‌ها به یکدیگر هم مسری است؛ ما باید مواظب هم باشیم، پس هر حرکت هرچند کوچک به نشانه احترام به حقوق دیگران در جامعه اهمیت دارد.
این ویروس نه تنها انواع «فاصله‌گذاری اجتماعی» در هر جامعه یا دولت- ملت معین؛ بلکه از آن گسترده‌تر، فاصله‌گذاری بین دولت- ملت‌های جهان را که از نظر بسیاری از ملی‌گرایان، اساسی‌ترین نوع فاصله‌گذاری اجتماعی در جامعه انسانی نیز هست، بسیار کمرنگ کرده است.
فاصله‌گذاری‌هایی از قبیل فاصله‌گذاری بین فقرا و اغنیاء، خواص و عوام، خودی‌ها و غیرخودی‌ها، خداباوران و خداناباوران، شرقیان و غربیان، توسعه‌یافتگان و توسعه‌نیافتگان که در موارد زیادی با نوعی «فاصله‌گذاری حقوقی ناعادلانه» نیز همراه بوده‌اند.
شاید سوالی که در پس زمینه ناخودآگاهمان سوسو بزند اینکه آیا می‌توان تهدید بحران کرونا را به فرصتی برای بسط ایده توسعه به مثابه آزادی تبدیل کرد؟ در پاسخ می‌توان گفت یکی از درس‌هایی که می‌توان از بحران آموزنده کرونا آموخت، لزوم سرمایه گذاری بیشتر در سرمایه انسانی است که دو مولفه اصلی آن سلامت و آموزش هستند.
گرچه طبق نظریه های مختلف رشد اقتصادی، سرمایه گذاری در سلامت و آموزش می‌تواند به رشد اقتصادی در سطح ملی و جهانی کمک کند؛ اما علاوه بر آن که برخورداری از سلامت و آموزش، دو حق اساسی انسانی هستند،به نظر می‌رسد ریزک تاجدار، بدون این که قصدی داشته باشد، می‌تواند از طریق فراهم کردن زمینه همکاری بیشتر ابناء بشر برای مبارزه با خودِ این ریزک! یکبار دیگر، زیرکی و توانایی انسان‌ها را برای نیل به جهانی توسعه‌یافته‌تر در بوته آزمایش قرار دهد.
باید توجه کرد که محصول فاصله‌گذاری‌های اجتماعی مختلفی که در بالا به آن‌ها اشاره شد، ایجاد فواصل مختلف بین انسان‌ها و بویژه فواصل بین دولت-ملت‌های مختلف جهان بوده است‌؛ فواصلی که از جمله موانع جدی‌ همکاری بین انسان‌ها در سطح جهانی هستند.
اگر بپذیریم که بحران کرونا، بحرانی جهانی است، می‌توان پذیرفت که مواجهه با این بحران نیز، نیازمند همکاری جهانی است.
از این رو امید می‌رود که جامعه انسانی با آگاهی از یک تهدید مشترک فوری و حساسیت نسبت به آن، در جهت کاهش این فواصل گام بردارد. اگر چنین آگاهی و حساسیت همکاری‌آفرینی بین انسان‌ها شکل گیرد، می‌توان انتظار داشت همکاری کوتاه مدتی که در اثر بحران کرونا بوجود آمده است، در بلندمدت نیز استمرار یابد.
بازگشت ارزش های انسانی و تقویت همدلی خانوادگی در دوران کرونا
دوران شیوع کرونا در جامعه ایران با تقویت همدلی خانوادگی، بازگشت ارزش های انسانی و تقویت فطرت الهی انسان ها همراه بوده و دوران بازگشت به بهترین ها بوده است.
تقویت روحیه همدلی در بین اعضای خانواده، بازگشت به بهترین ها و عشق ورزیدن به همه، رفع کدورت ها و حلالیت طلبی های اعضای خانواده چه در بین اعضای درجه اول و چه فامیل از جمله ویژگی های مثبتی است که در دوران قرنطینه خانگی همه خانواده های ایرانی تجربه کرده اند.
فرهنگ غنی ایرانی اسلامی ما به عنوان یک پایه ارزشمند در این دوران مورد توجه بیشتر قرار گرفته و می توان گفت بازگشت به چارچوب های ارزشی، روحیه هم نوع دوستی، فعالیت های خیرخواهانه مردمی، کارگاه های متعدد تولید ماسک، مواد شوینده و توزیع هزاران بسته معیشتی توسط خیرین همگی نمونه ای عینی از بازگشت به فطرت الهی و تقویت ارزش های اخلاقی در بین خانواده های ایرانی است.
جزییات مختلفی در ارتباطات روزانه اعضای خانواده وجود دارد که قبل از شیوع کرونا بیشتر خانواده ها به سادگی از کنار آن عبور می کردند اما امروز قدر نگاه محبت آمیز اعضای خانواده به همدیگر، حمایت و پشتیبانی عاطفی از اعضای خانواده و حتی در کنارهمدیگر نشستن، تلویزیون نگاه کردن جمعی،نشستن همه اعضا بر سر سفره، با هم خندیدن و اشتراک خوشحالی هایمان با همه اعضای خانواده را تجربه می کنیم.
اگر می گفتند که این ویروس از طریق سنگ، سیمان، آجر یا هر گونه فضای بسته ای شیوع پیدا می کند و همه انسان ها مجبور بودند سر از بیابان در بیاورند و با همدیگر ارتباطی نداشته باشند آن موقع چه کار می کردیم اما حالا در کنار بهترین هایمان در بهترین مکان ممکن زندگی می کنیم .
تقویت باورهای اعتقادی و بازگشت به فطرت الهی از دیگر برکات دوران کرونایی برای ما بوده است و این ویروس ناشناخته به همه ما نشان داد که قدرت لایزال الهی فوق همه قدرت ها بوده و خداوند متعال رحمت و لطف خویش را بر سر همه انسان ها گسترانده است.
ویروس کرونا آمد تا دریابیم ضعف بشر ذاتی است نه عارضی، که گام‌به‌گام با پیشرفت‌های تکنولوژی مرتفع شود.
کرونا عذاب الهی نیست، اما آموزگاری الهی است و شاید درس‌هایش بیش از یک سال به درازا بکشد تا زمانی که واکسن یا درمانی قطعی برای آن پیدا شود و خیلی از درس‌هایی که به بشر می‌دهد ماندگار خواهد شد و طبعا آسیب‌هایی نیز خواهیم دید زیرا این ویروس معلمی است که اول امتحان می‌گیرد سپس درس می‌دهد.
کرونا ما را تشنه معاشرت خواهد کرد؛ چراکه آن را آلوده کرده بودیم و آن‌قدر تشنه کمیت داشتنی‌هایمان بودیم که کیفیت بودن یادمان رفته بود. این ویروس، اقتصاد، تجارت، بروکراسی دولتی، سفرهای بین‌قاره‌ای، دستاوردهای محیرالعقول تکنولوژی حتی پزشکی غیرکرونایی، مراجعه بیماران به بیمارستان، آزادی‌های مدنی، سیاست، دموکراسی و هرچه افتخار بشر امروز و مایه توهم خدایی بود را تحت تأثیر قرار خواهد داد. درواقع همه این کلان امرها را خواهد گرفت تا خردهای کلان دیگری را به ما نشان دهد.
این ویروس خود و گنج مخفی روحمان، مطالعه، نیایش، صفا، تشنه محبت و معاشرت بودن، مراقبت از عزیزان، درمان، سلامتی، ثانیه‌های زندگی، تحمل، لذت داشتن عزیزان، تنفس، شکرگزاری، سبک‌باری و زیست در حال را یادمان آورد؛ اما آن‌ها را ازما نگرفت بلکه جلوی چشمانمان قرار داد و استفاده‌اش را از ما گرفت تا بخش‌بندی امور را یادمان دهد، ما را حکیم کند تا در عین داشتن، بودن را فراموش نکنیم.
این ویروس کارش گرفتن موقتی همه داشتنی‌های مفتخر بشر است و غرور دانش بشری را با ویروسی از دانش از ذهن متوهم بشر خواهد گرفت تا در مقابل خداوند و عظمت هستی زانو بزند؛ چرا که اگرچه دانش عطیه‌ای الهی بوده اما مظهر اقتدار بشراست و هستی مظهر تجلی و عظمت خداوند تبارک‌ و تعالی است.
کرونا دو خدمت به دانش کرد، ابتدا ازآن‌جهت که سبب شد مرزهایش دیده شود و تخیل ما را از اوج نادیدنی و تصور خدایی متوقف کند، علاوه بر این خدمت سلبی، خدمت دوم و ایجابی به دانش این بود که آن را تنها به‌عنوان خادم بشر معرفی می‌کند که نشنیدن سخنش از هر منصب و ناحیه‌ای، مضرت و خسارت تلقی خواهد شد، چه تعطیلی جمعه و جماعات و چه ریاست وزارت بهداشت بر هیئت‌وزیران در این وضعیت باشد.
برابری بشر و کشورها بدون هیچ تمایزی حتی در ابتلا به کرونا، اعتباری و پوشالی بودن همه مرزها و تمایزها، اتصال، هم‌سرنوشتی و هم‌پیکری همه بشر به هم، لذت اشتراک ارواح ولو در یک درد و دغدغه مشترک، اهمیت خانواده و عزیزان‌، اهمیت سلامت، ضرورت دولت الکترونیک‌، آموزش مجازی بدون کتاب کاغذی، حفظ جنگل‌ها، آسمان آبی و کاهش شدید مصرف آلاینده‌ها از پیامدهای دیگر کروناست.
کروناویروس و تغییر سبک زندگی مردم
شیوع بیماری کرونا باعث تغییرات زیادی در حوزه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و … در سطح جهانی شده، اما شاید بیشترین تأثیر آن، تغییر سبک زندگی مردم سراسر دنیا باشد.
بسیاری از مردم به اجبار خانه‌ نشین شده‌ اند، مدارس و دانشگاه‌ ها تعطیل شده است، وضعیت اقتصادی مردم اُفت و عادات غذایی، بهداشتی و خواب تغییر کرده است، ارتباطات اجتماعی از بین رفته، سفرها، تفریحات و حتی ساده ‌ترین سرگرمی‌ ها لغو شده، خرید خانه، سطح امنیت، نظارت ما بر یکدیگر و… بسیاری موارد دیگر به طور ناگهانی دستخوش تغییرات شده‌ اند که همه این‌ها ما را به تبعیت از سبک زندگی جدید وادار کرده است.
بازگشت به سبک زندگی قبل از کرونا امکان‌ پذیر است؟
شاید مهمترین سوالی که اکنون ذهن همه مردم جهان را مشغول کرده این باشد که بعد از شکست این ویروس آیا بازگشت به سبک زندگی قبل از این بیماری، امکان پذیر است؟ مسلماً با بر طرف شدن این بیماری در دوران پساکرونا تمامی این محدودیت ‌ها از بین خواهد رفت، اما اینکه ما چه رویه‌ ای در پیش بگیریم باید با در نظر گرفتن تأثیرات مثبت و منفی سبک زندگی این دوران باشد. بسیاری از عاداتی که در این دوران توصیه شده و درس ‌هایی که این دوران به ما داده را می‌ توان حفظ کرد؛ از جمله استفاده پیشرفته‌ تر و انعطاف ‌پذیر از فناوری تا قدردانی دوباره از فضای بیرون و سایر لذت ‌های ساده زندگی هستند.
چه خوب است که رعایت فاصله فیزیکی که در این دوران توصیه شده به فرهنگ تبدیل شود، همه ما در بانک ‌ها، فروشگاه ‌ها، بیمارستان‌ ها و مکان ‌های عمومی همچنان این فاصله فیزیکی را رعایت کنیم و به حریم خصوصی یکدیگر احترام بگذاریم. چه خوب است که نقطه عطفی را که فن‌آوری در روش کار کردن، آموختن و ارتباطات‌مان ایجاد کرده است، به شکل بهینه حفظ کنیم و در حد اعتدال و به صورت هدفمند ادامه دهیم. چه خوب است بدانیم که ویروس کرونا، تنها ویروس و آخرین ویروسی نیست که جهان را درگیر خواهد کرد. چه خوب است عادات غذایی و بهداشتی که در این دوران مجبور به رعایت آن بودیم، همچنان حفظ کنیم، تا از سلامت جسمی بیشتری برخوردار باشیم. چه خوب است این تلاش برای خوشحال بودن وخوشحال ماندن در تنهایی را حفظ کنیم چراکه تنهایی، بخش جدایی ناپذیر زندگی هر انسانی است و همچنین بپذیریم بسیاری از کارها را نیز نمی‌ توانیم به تنهایی انجام دهیم، پس برای ایجاد روابط پایدار و سالم تلاش کنیم.
مسلماً مبارزه با چنین ویروسی که سلامت جسمی و روحی هر انسانی را به خطر انداخته، نوعی اعتماد به نفسی جمعی در همه ما ایجاد کرده است و مطمئناً ما انسان ‌هایی قوی ‌تر از قبل خواهیم بود. پس بهتر است، نه سبک زندگی قبل از کرونا را داشته باشیم و نه سبک زندگی دوران کرونا را ادامه دهیم، بلکه با استفاده از تجربیات مثبت و منفی ارزشمندی که در این دوران کسب کرده ‌ایم، بهترین سبک زندگی را در دوران پساکرونا برای خود بسازیم.
کرونا نگاه ما را به بیمارستان عوض کرد و امروز آنجا عبادتگاه و مدرسه عشق و عرفان است
در حدیثی آمده است که کسی که صبح یا شامی به عیادت بیماری برود از صبح تا شام یا از شام تا صبح ۷۰ هزار ملائکه برای او استغفار می‌کنند. ازاین‌رو پرستار خوش‌اخلاقی که ساعت‌ها همچون مادر مراقب و مرهم زخم و درد بیماران باشد شرافت و منزلت بسیاری نزد ملائکه و خداوند دارد.
کرونا به ما آموخت که کادر درمانی هر کشوری بسیار ارزشمندتر از سلبریتی ها درحوزه های مختلف هستند و باید نوع بشر، نگاهی دوباره به ارزش گذاری های خود داشته باشد و در این زمینه طرحی نو دراندازد.
پس از پخش شیوع کروناویروس، پرستاران و پزشکان در خط مقدم جنگ ایستادند و شبانه‌روز برای کاهش شیوع این ویروس آماده‌باش بودند، با این وجود این ویروس به حدی در جهان گسترش یافت که پس از مدتی وضعیت پاندمی اعلام شد و همین ترس و اضطراب را نه تنها میان کادر درمانی بلکه در دل‌ مردم بیشتر کرد، تا جایی که اضطراب، افسردگی، وسواس و استرس میان مردم و پریشانی روانی و ترس آسیب‎زا میان کادر درمانی به عنوان شایع‌ترین اختلالات روانی عنوان شد.
یافته‌ها و مطالعاتی که روی مردم عادی انجام شده است نشان می‌دهد که راهکارهایی مانند قرنطینه بلندمدت، در خلق پیامدهای آسیب‌ زای روان‎شناختی مانند سردرگمی و عصبانیت، ناامیدی، فرسودگی و ناراحتی از شکست‎های مالی، وحشت ‌زدگی، اضطراب، افسردگی و ترس اثرگذار بوده و تمام گروه ها را درگیر کرده است. بر همین اساس، باید توجه داشت هم بیماری‌ های اپیدمیک و هم راهکارهای این چنینی به سبب داشتن آسیب ‌های روان شناختی مورد غفلت قرار نگیرند.
پرستاران در معرض بیشترین تهدیدهای روانی
پرستاران، به عنوان سربازان خط مقدم مراقبت‎های روزانه از بیماران، در معرض بیشترین تهدیدهای روانی هستند که این امر می‎تواند تعادل عاطفی آنها را تضعیف کرده و بر سلامتی جسمی و روحی آنها تأثیر بگذارد سلامت روان پرستاران و کادر درمانی در هنگام گسترش بیماری‎های همه‎گیر ویروسی به شدت دچار چالش می‎شود.
دیگر پژوهش‌ها نیز نشان داده‎ که تجربه‎های منفی روانشناختی ناشی از کرونا در پرستاران شامل هیجان‎های منفی مانند خستگی، ناراحتی، درماندگی ناشی از کار با شدت زیاد، اضطراب و نگرانی درباره اعضای خانواده بسیار آشکار و بارز هستند. در این گونه بحران‌ها، اضطراب، به عنوان آسیبی فراتر از پیامدهای مستقیم جسمی بیماری مورد تاکید قرار گرفته است. البته در کشاکش تلاطم تهدیدهای این بیماری، برخی ویژگی‌های مثبت هویدا شده‌اند که از جمله آنها می‌توان به کاربرد سبک‌های مقابله‌ای مانند سازگاری، اعمال نوع‎دوستانه، رشد حمایت گروهی، رشد تحت فشار مانند افزایش محبت و قدردانی، گسترش مسئولیت‎پذیری حرفه‎ای و خوداندیشی و وقوع احساسات مثبت همزمان اشاره کرد.
چگونگی کاهش تهدیدهای روانی ناشی از کروناویروس
به طور کلی و فارغ از درمان‌های کلینیکی، در ایام پس از کرونا باید با تمرکز بر عوامل مهمی مانند تقویت جو عاطفی خانواده و حمایت خانوادگی، بر کاهش اثرات و آسیب‎های روانی با استفاده از پتانسیل خانواده تمرکز کرد. البته زمینه‌سازی برای گسترش رویکردهای مبتنی بر سلامت معنوی و یاددهی روش‌های آرام‌سازی و شایستگی هیجانی، راهکارهای خوددرمانی اضطراب در محیط خانه، به نوعی ابزاری خودآموزی در اختیار افراد قرار داد تا بر وضعیت روانی خود تسلط یابند.
دستهای حضرت حق روی زمین که در مقابله با شکست ویروس منحوس کرونا یاری ام دادند
بی مناسبت ندیدم پس ازقلم فرسایی کوتاهی درخصوص ویروس کرونا که البته در”مثنوی هفتاد من ” هم نمیگنجد تشکری هم از عواملی که در شکست کرونا همراهی ام کردند انجام دهم که البته لطف انسانی سفید جامه گان در چند سطر کوتاه نمیگنجد.
دکترپیمان صابریان ،رئیس مرکز اورژانس تهران جوانی جدی ،متعهد ،با وجدان و با اخلاق با توجه به گستردگی شیوع ویروس کرونا در کلانشهر تهران درردیف نخست خط مقدم مقابله با این ویروس منحوس بود و همچنان هست،چراکه بیمار دربروز اولین علائم این ویروس و برای پایبند بودن به شعار “در خانه می مانیم” انگشتان دست با استرس فراوان عدد سه رقمی 115 را شماره گیری می کند و با کلمات بریده بریده علائمش رو توضیح می دهد .با توجه به حجم زیادی از تماس ها اما همکاران دکتر صابریان با آرامش کامل پاسخگوی تک تک سوالات شهروندان در جهت آگاه سازی بیماران هستند که در این شرایط ملتهب خدمت بزرگی است و با سرعت بسیار بالا بر سر بیماران کرونایی با آرامش و بدون اضطراب از مبتلا شدن حاضر می شوند و کارهای اولیه را به دقت و ظرافت انجام می دهند این در حالی است که سرعت انتقال این بیماری آنقدر بالاست که به ناگزیر مادر و فرزند از کنارهم باید فاصله بگیرند .
مدافعان جبهه سلامت بویژه اورژانس تهران بالاترین رشادت ها را از خود به نمایش گذاشتند که شاید اجری بالاتر ازهرنوع جهادی داشته باشند که درواقع فرمانده این ایثارگران جوان ، دکتر پیمان صابریان رییس مرکز اورژانس تهران است که الحق و الانصاف در این شرایط با تدابیر بالای مدیریتی که در کلام نمی گنجد، گل کاشت.
دکتر حسین سنجری ،مشاور دکتر جهانپور سخنگوی وزارت بهداشت و همچنین مسئول روابط عمومی قرارگاه هماهنگی بین بخشی مدیریت کرونا با توجه به حجم بالای کاری با اخلاق بسیار خوش و همچنین صبور و آرام به تمام سوالات پاسخگو بود.
دکتر رضا محمدی ،معاون اجرایی بیمارستان فیروزآبادی یکی از مدیران خوش اخلاق ،آرام و حاذق با مشاوره های پزشکی در جهت شکست کرونا عطر امید را در سخت ترین شرایط جنگیدن با بیماری کووید 19 بویژه در هنگام سرفه های سخت با لبخندی آرامبخش جایگزین می کرد. همچنین آقای علی علی شاه بابا ،مدیر امور اداری و پشتیبانی بیمارستان فیروز آبادی از هیچ کمکی در جهت روند سریع بهبودی دریغ نکرد. بدیهی است اجراین اعمال صالح تنها در دید قدرت لم یزال بوده و خارج از حیطه سپاسگزاری انسانی است.
از پزشکان و مدیریت بیمارستان خاتم الانبیاء(ص) آقای دکتر کولیوند و کادر درمان دکتر داود یادگاری نیا ،فوق تخصص بیماری های عفونی و گرمسیری و همچنین دکتر دهستانی متخصص ریه و همچنین جناب آقای مهندس محسن آتا کیشی زاده کمال تشکر را دارم.
همچنین از دکتر جمشید باقری ،جراح قلب و معاون بیمارستان مرکز قلب تهران با لبخند همیشگی آرامش را که راه شکست کرونا می دیدند،سپاسگزارم.
تشکر ویژه از دکتر علی گنجعلی خان، مدیر درمان مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) که با مشاوره های عالی در جهت آرامش و برگشت به زندگی طبیعی همراهی کرد.
تشکر ویژه از آقای علیرضا رستگاری ،پرستاری حاذق که بدون هیچ نگرانی و ترس بر سر بیماران کرونایی در قرنطینه خانگی حاضر می شد و همچنین دکتر سید رضا معتمدی ،معاون فنی و عملیات اورژانس تهران که با آرامش و به سرعت در هر شرایطی بدون فوت زمان نسخه الکترونیک ارائه می داد، سپاسگزارم.
تشکر بسیار ویژه از همکارانم در روابط عمومی وزارت بهداشت،روابط عمومی اورژانس تهران ،روابط عمومی بیمارستان مرکز قلب تهران و… که در شکست ویروس منحوس کرونا یاری ام کردند، دارم.
تشکرصمیمانه از همکارانم در روابط عمومی بانک های ملی،سپه،صادرات ،تجارت،آینده، پارسیان ،پاسارگاد ،سینا ،پست بانک ، حکمت ایرانیان ،رسالت،سامان،شهر،ایران زمین ، موسسه ملل ،صنعت و معدن ،گردشگری،توسعه تعاون ،مسکن ، دانا،دی ،مهر ایرانیان ،کشاورزی ،مهر اقتصاد ،اقتصادنوین و سرمایه همچنین روابط عمومی های بیمه های مرکزی، ایران ، دی ،میهن ،ما ،حکمت ،رازی،پارسیان ،پاسارگاد،آسیا،سرمد،معلم ،حافظ ، کوثر، سینا ،آرمان ،سامان ،تعاون و بیمه سلامت را دارم .گفتنی است دوستانم در روابط عمومی سازمان بورس اوراق بهادار ، بورس تهران ، بورس کالا،بورس انرژی ، وزارت صمت ، وزارت رفاه، وزارت ارتباطات، سازمان امور مالیاتی ، سازمان توسعه تجارت ،سازمان تامین اجتماعی ، سازمان برنامه و بودجه ،سازمان مدیریت صنعتی،قوه قضاییه ، اتاق تهران ، شرکت صنایع پتروشیمی خلیج فارس، پتروشیمی پارس ،پتروشیمی اروند ،شرکت ملی پست ،همراه اول ، آپ ،مبین نت ، ،بنیاد مستضعفان ،روابط عمومی شهرداری ،کارگزاری بورس بیمه ایران ، صندوق ضمانت توسعه صادرات و … که در این مدت در نهایت صبر قصور بنده را در جهت عدم حضور در دنیای پرطمطراق رسانه پذیرا بودند.
لیلاسبزه علی روزنامه نگار،مدیر مسئول و سردبیر سایت خبرطلایی